Nga Destan JONUZI
Pas dy jave premtime, emocione dhe akuza të ndërsjella, sot bie perdja mbi fushatën elektorale për komunat më të rëndësishme shqiptare në vend: Çair, Tetovë, Gostivar, Strugë dhe Dibër… Dita e diel, 19 tetori, do të jetë momenti kur qytetarët do të ndajnë fjalën nga veprat dhe premtimin nga realiteti.
Në thelb, kjo fushatë ofroi më shumë narrativë politike sesa program konkrete. Diskursi publik u dominua nga përplasjet e liderëve, rivalitetet brenda kampit shqiptar, dhe rikthimi i temave të vjetra mbi përfaqësimin, krenarinë politike, duke lënë në hije thelbin e çdo zgjedhjeje lokale: qeverisjen urbane, shërbimet publike, infrastrukturën dhe cilësinë e jetës.
Në Çair, përplasja midis Bujar Osmanit dhe Izet Mexhitit u kthye në një duel politik më shumë sesa programor. Osmani kërkoi ta kthejë Çairin në model të zhvillimit urban, me projekte infrastrukturore dhe sheshe të reja moderne, duke sjellë narrativën e vizionit të ri dhe të rinovimit institucional. Nga ana tjetër, Mexhiti e ndërtoi fushatën mbi kredibilitetin e së kaluarës “Shkupjani nuk tutet”.
Një fushatë me tone të forta emocionale, por me pak shifra konkrete dhe me shumë simbolizëm politik.
Tetova mbetet një qytet ku narrativa e “ndryshimit” është përdorur në çdo cikël zgjedhor. Këtë herë, kandidatët u fokusuan në pastrimin urban, menaxhimin e mbeturinave, dhe transportin publik – temat e përhershme të qytetit që rrallë shndërrohen në zgjidhje. Megjithatë, pavarësisht fjalëve për modernizim, mungoi transparenca në mënyrën se si do të realizohen projektet.
Fushata në Tetovë u përqendrua më shumë në besimin tek individët sesa tek programet, duke lënë qytetarët të vendosin mes premtimeve të përsëritura dhe skepticizmit të grumbulluar ndër vite.
Në Gostivar, debati ishte më institucional dhe më i qetë, por jo më i qartë. Kandidatët ofruan projekte për infrastrukturë, rritje të transparencës dhe zhvillim të zonave rurale, por shpesh këto mbetën në nivel slogani. Në plan të parë dolën çështjet e menaxhimit të ndërmarrjeve publike dhe mënyra e përdorimit të buxhetit komunal.
Gostivari, si zakonisht, është një provë për kredibilitetin e politikës lokale – qytetarët e tij janë ndër më kritikët, por edhe ndër më të përfshirët në zgjedhje.
Fushata në Strugë solli një përplasje të qartë midis narrativës etnike dhe narrativës ekonomike. Një pjesë e kandidatëve shfrytëzuan temën e përfaqësimit dhe barazisë, ndërsa të tjerët folën për turizmin, përmirësimin e infrastrukturës dhe ekonominë lokale.
Në thelb, qyteti mbeti i ndarë edhe në mënyrën si e percepton zhvillimin – një Strugë që kërkon investime reale dhe një tjetër që kërkon më shumë dinjitet në përfaqësim. Për fat të keq, as këtu mungesa e konkretizimit financiar dhe afateve reale i zbehu ofertat.
Në Dibër, fushata u zhvillua në mënyrë më të qetë, por edhe më të zbehtë. Premtimet për investime në bujqësi, turizëm dhe rrugë lokale ishin të përsëritura nga ciklet e kaluara. Kandidatët flasin për zhvillim, por nuk prezantojnë mekanizmat realë se si do ta sjellin atë.
Dibra mbetet shembulli klasik i një komune me potencial të madh, por me mungesë strategjie për ta shndërruar atë në motor zhvillimi.
Në analizë të përgjithshme, kjo fushatë tregoi se politika lokale ende nuk është qytetare, por vazhdon të jetë partiake, emocionale dhe e përqendruar në figura. Premtimet për “ndryshim”, “vizion”, “hapje” dhe “modernizim” u dëgjuan shumë, por pa një strukturë konkrete të zbatimit.
Në prag të heshtjes zgjedhore, qytetarët kanë mbetur me ndjesinë se po zgjedhin mes fjalëve të bukura dhe kujtimeve të hidhura, ndërsa demokracia lokale pret të rikthehet te thelbi i saj – shërbimi ndaj qytetarit dhe jo karriera politike e individëve.(PressOnline.al)
