Për historinë, për 76,000 të pranishëm në “San Siro” dhe miliona në Itali dhe në mbarë botën. Për veten e tyre, për Inzaghin, për Presidentin Zhang. Për Interin. Epo, sonte të njëmbëdhjetët që do të dalin në fushë kundër Benfikës dhe ata që janë ulur në stol, të gatshëm për të marrë përsipër, kanë një takim që nuk mund ta humbasin: të marrin pjesë në gjysmëfinalen e Ligës së Kampionëve, kundër Milanit, njëzet vjet pas asaj dramatike dhe zhgënjyese, maj 2003. Nisen nga fitorja bindëse dhe siguruese, të paktën pjesërisht, e Da Luz. Të paktën pjesërisht sepse Luzitanianët kanë treguar, pikërisht në këtë Champions League, se dinë të lëvizin me autoritet edhe larg shtëpisë, qoftë në Parc des Princes apo në stadiumin e Torinos.
Por 2-0 e nënshkruar nga Barella-Lukaku është një trashëgimi që duhet mbrojtur dhe riinvestuar. Ndeshje inteligjente, e ka kërkuar Inzaghin. Një rënie do të ishte fatale. Sado paradoksale të duket, por kështu është: Interi është një hap larg gjysmëfinales së tij të nëntë të Champions, ka dy rrugë të hapura – përfshirë Kupën e Italisë – për ta shndërruar sezonin aktual në një nga më të mirët në historinë e tij, por pankina e zikaltërve lëkundet nën peshën e thashethemeve ogurzi që kujtojnë rëndësinë jetike të vendit të katërt në Serinë A.
Por gjithsesi, përvoja gati dyvjeçare e ka zbutur Simone Inzaghin. Në vështirësi jepte maksimumin, në Kupa mblidhte sadisfaksione. Dhe mbi të gjitha dinte të jepte, për fansat dhe për Presidentin Zhang, sot aleatin e tij të parë dhe më të çmuar. Çështjet e portofoli, argumentojnë keqdashësit, por edhe ndjenjat njerëzore mes të dyjave. Numri një i zikaltërve ka treguar mbështetjen e tij për trajnerin dhe ekipin.
Një grup i përqendruar, i tensionuar, madje shumë duke pasur parasysh grindjet Onana-Brozovic, i vetëdijshëm se rasti është një nga ato që nuk mund të humbet. Për veten e tyre, para së gjithash. Për karrierën e tijj. Për ambiciet. Për momentin, janë vetëm Lukaku dhe Dzeko në diskutim, e vetmja fletë votimi tani duket se ka të bëjë me rolin e partnerit sulmues të Lautaro: argjentinasi është sigurisht në formë të dobët, por për shkak të karakteristikave të tij ai është një peng i sigurt dhe i palëvizshëm. Të tjerët janë të Lisbonës. Me Calhanoglu të rikthyer, një surprizë e mundshme në minutën e fundit.
