Shkruan: Mimoza Mustafai – Jonuzi
Kur bënë humor me dramën e jetës tënd është e dhimbshme! Qesh sepse nuk mund të qash! Sepse deri sot je treguar mjaftueshëm e fortë për t’u dorzuar tani!
Dhemb!
Dhemb çdo qelizë që lundron në venat e gjakut tënd dhe ti nuk ke forcë të bësh asgjë! Dhemb çdo plagë që deri dje më djersën tënd e kurove dhe sot pa të pyetur ta tërheqin fashon e plagës me sa forcë që kanë, sepse atyre nuk ju djeg!
Nuk ju dogji as dje kur ti u rëzove dhe gjakose gjunjët dhe pëllëmbët e duarve të tu, nuk i djeg as sot që ti u ringrite me forcat e tua dhe ata pa pikë mëshire kërkojnë të të ulin aty ku ti nuk dëshiron të kthehesh, aty ku ishe më parë.
E qetë, e brishtë, e ndrojtur dhe memece! Lufta nis këtu, për hapsirë, për vend, për pushtet. Askush nuk do një që lufton, të përbuzin, të vënë në harresë, të ulin vetëbesimin dhe në fund, ti je cop trupi fantom!
Po, po e tjedukshme, hije për sytë e tyre, ndërsa xhelat shpirtrash sepse ata thellë – thellë në vetë e dinë mirë që nuk mund të të mposhtin dot!?
Sa herë që të godasin, aq më fuqishëm ngrihesh, dhe kjo i tremb! I tremb e vërteta të cilën nuk duan ta dëgjojnë, veshët mbyllin dhe sytë verbojnë dhe në fund të rrugës murin takojnë!
“Game over”, loja këtu mbaron!!!